E galu puru
de Leonardo Angelo Berria

Non benzas a inoche,
abbarra inuvhe sesse,
lassami sos turmentos a drommire.
Como ascurto sa voche,
si-la connosco in presse,
su lumes tuo lu potho mutire.
Ca intenno unu vhelu,
affranzadu che telu,
sos sentidos mi ponzo a rimunire.
E ascurto e prapanne,
ma s’amargura in coro est garriganne.

Che sordadeddhu ertu,
chene locu e nen terra,
lu chirco irmarinadu su caminu.
Sambeno a coro apertu,
non gherro ma est gherra,
siccannemi sas vhenas su destinu.
M’ispreat donzi sonu,
lampizzadas e tronu,
mi carignat s’intenno unu trainu.
Prus attentzionanne,
como a bacculu vhajo caminanne.

Tottu m’est preubìdu,
vhio chin sos ammentos,
pranghennemi, drempida est donzi cossa.
Ahi su sole ughidu,
ascurtanne sos vhentos,
inuvhe cuddha bella maripossa.
Vhirmat su vholu suo,
lizzera acurtzu tuo,
appozzada a su ramu ‘e una rossa.
Si moghiat cuntenta,
gai po mene iniat sa lamenta.
Como imbetzes dimanno
a chie m’est piccanne,
chie bi colat, chie b’est in cue?
E m’anneavha canno,
it semper dimannanne,
carchi ater’unu: chie? Nara tue?
Antzianu o minore,
como ne dat dolore,
ca in orcos alada m’est sa nue.
Iscussade s’ispantu,
bos zuro, bois no ischides cantu,

su coro iffaghinadu ‘e turmentos,
tanco sos orcos e nusco sos vhentos.

Nuoro 07 febbraio 2015