Disincantu
de Salvatore Fancello

Luche a lampizos d'oro
intinghemi su coro
irbiadiu 'e poeticos pannos,
ca pius no assaporo
cudd'arcanu tesoro
chi m'it issoru dae tempos mannos.
Luches de universos
chi ispiraian versos
incanudios paris chin sos annos
como non bido raju
de ispantu, durcura, o de ammaju.

Ca 'entos de travuntana
in su coro bardana
han fattu chin mulinos d'astraore,
e sicca sa funtana
ne abbas e nen gana
tenet pius de iffundere fiore.
In su campu ervoridu
como non fachet nidu
sa prantarita* chin cantos d' amore ---*allodola
morta chei sas mias
emossiones de sas poesias.

Gasi su coro sonat
e pius no intonat
in s' anima durcuras de armonia,
nen s' imbentu m' ispronat
ma antis m' abbandonat
su pessamentu innidu ch' haia
de iscriere serena
umile cantilena
po chi mi torret sa vena fuia
andada chei s'unda
chind' una malispessia moribunda,