Dami sa manu
de Elettra Vidili
Dami sa manu e carignami in cara,
bisonzu tenzo ‘e azudu e afetu
non poto mancu dromire in su letu
comente poto faghere mi nara,
non poto riere prus de insara
in custa vida chi amos de isetu;
solu m’amuntat su chelu istelladu
e paret totu unu mundu fadadu.

Como su ‘eru diventadu est gai
malu pro chi non tenet cumpagnia
e niunu a li fagher anninnia;
menzus non servat una manu mai
ca su poddighe mancu ti dan giai.
Est cambiada sa nostra zenia
e si liberos fumis in s’abreschida
incadenados semos in sa creschida.

Sa cadena nos an postu a su tugiu
e semos nois a pedire azudu
in custu mundu de sentidos nudu,
inue est diventende totu bugiu
ca meda non tenen pius refugiu,
importat pagu chi siat canudu
ca est pius facile ‘e che ghiare
s’omine chi no ardit a tunciare.

S’ispera naran morzat a sa fine,
ma pro chie? Pro nois o s’ispera?
Semos bivinde in d’una mala era
e si lassan abertu su cunfine
sos disperados ‘intran a macchine
amuntonendesi in donzi manera,
medas perden sa vida in mare abertu
in d’unu ‘iazu chi mai est certu.

Si allegra non soe, iscusade
ma custu est mare no est campusantu,
pro zente chi nd’arrivat in piantu
e nos domandat solu piedade
a nois primos pro sa caridade,
e cun su coro nostru sempre afrantu
intonamos umpare una cantone
chi Deus nos azuet in cumone!

Menzione d’Onore Concorso dedicato alla Dott.ssa Luisa Monti di Bosa - Premiazione il 5/01/2015