Custu est su Fizu meu...

de Benito Saba

 

In altu monte Gesus est pigadu
cun apóstolos Pedru e Giuanne
e Jagu, issos solos, a pregare.
E mentras Gesus fit in orassione
sa cara diventada L'est lughente
che su sole 'e beranu in chelu giaru
e s'’estire che lughe risplendente:
su chi sàmunat mezus in su mundu,
pius biancu non lu diat approntare:
de nie aiat níbidu candore!
Appárfidos sunt Mòïse et Elia,
chi fin cun Isse abbertu faeddende
de s'’essida Sua a Gerusalemme.
Comente dae sonnu opprimidos,
ma ischidados bene sun restados,
Pedru, Jagu e Giuanne ammiraìan
sa glória 'e su Segnore e de sos Santos.
E 'idende chi Mòïse et Elia
fini, pro si ch'andare, saludende,
at nadu Pedru a Gesus cun ardore:
« Ite bellu pro nois restare inoghe!
Tres tendas ap' a fághere, si cheres,
pro cadaunu 'e Boïs beneittos! ».
Pro s'ispantu e sa frea non ischíat
su ch’isse fit nesende e proponende.
E accò, tando, mira, tot'in d'una,
una nue los at imboligados
e potente una 'oghe nd'est bessida:
« Custu est su Fizu meu istimadu.
Umanos totu, semper L'iscultade! ».
Pedru, Jagu e Giuanne, intendende,
a terra ruttos sun assuconados.
A issos Gesus sùbitu accossiadu
at nadu cun amore: « No timedas!
Pesàdebos! ». Intundu remirende,
no bi fin pïus Mòïse et Elia!

Falende da' su monte at cumandadu
Gesus detzisu a issos ispantados:
« A nïunu nesedas custu fattu
fintz'a ch'Eo non sia da’ sa morte
resuscitadu in glòrïa pro semper ».


*
(cfr. Evangéliu 'e Matteu, cap. 17, vv. 1-9; de Marcu, cap. 9, vv. 2-8; de Luca, cap. 9, vv. 28-36)