Carignos de luna
de
Giovanna Maria Lai Dettori

Muccaloros de nue
han meigadu semos de braja,
in chelos de nie.

Battiles de mudine
han istudadu culilughes de eranu,
abroende bramas de ammentu.

In sas mesas de s’anima so suighende
su fremmentarzu ‘e sa sorte.

Pro troppu tempus mi so ninnada
in sos bratzos de un’unda faularza,
caentende afficos paraliticos
in brajeris de astrau,
e incunzende binnennas
de pupujones già boidos,
pro torrare unu depidu già pagadu
a promissas de entu.

Como est ora de nde pesare su piantu
dae sa cabitta de s’anneu,
como est ora de muttire carignos
e faeddos de amore,
pro imbirdire ancora tirighinos de asseliu.

Ma tottu paret pasare……

No,
sa luna no drommit
in cabidales de area,
no,
est izende in fressadas de isteddu,
abbuttonendemi rajos de lughe
in bunneddas de isettu.