Cantu su mare
de Istèvene Flore

Ma cantu est mannu
su mare cando
airadu in s’orizonte
cun s’unda inchieta e s’isprumosu fronte
benit a pes tuos a minetare.

E t’abbarras in sos bisos
cun dudas in essida chi no tenent assentada
e cudda gana ’e andare in mare
cun rejones serregadas
azummai in chirca ’e vida.

Mannos cantu su mare!
Sezis bois
navigadores tratesos
chi nde collides sos bentos
e los muntenides presos pro sighire a sonniare.
S’isula ’e sas tempestas m’est restada
che bidea in su tardu meridianu.
Una gana in mare abertu
silente che marea
chi si isparghet a distesa
e torrat a s’otzeànu.

Fit Calipso una cantone
de mare a chirru ’e terra.
Una gana navigante
chena reiones bastantes
pro su coro sempre in gherra.

De Ogìgia cuddos bentos
aiant tramas tessidoras
e curriant in sas aeras
cando sas velas mias in assèbiu o in isperas
pasaiant in sos turmentos.

Ah! cantas peràulas iscritas in sa rena samunada
pro resìstere a sos tempos, a su fritu ’e a sa traschia.
E su mare…
a gantzellare abbetiadu a marrania.

Como apo zogas pro apentu
in origras a iscurtare.
Ma cantu mannu est su mare!
E...sos marosos a sighire
sos imbèrrios de su ’entu.