Cantas bortas
m'imbòligat sa brama
de sùer su crabigu ‘e sos ammentos
sustentènde-mi de cuddos momentos
chi s'esistèntzia me’ an carignadu
e pighendemi in coa, m'an ghiadu
in s'andeju 'e sa vida, fatt'a mama.
Cantas bortas forrogo
in su frundagu
de su tempus coladu, pro chircare
logos pistados dà su meu andare
accantu a sos affetos ch'apo caros,
torrende a sitos durches e amaros
fizos de apeleos e dirvagu.
Cantas bortas
pessigo sos fughitos
ammentos de sa mea pitzinnia
pessende a cando, trancuillu fia
atesu dà sa bàvula 'e sos mannos,
bantzighendemi in cussos durches annos,
in undas de momentos allegritos.
Cantas bortas, sas pàzinas isfozo
de su lìbbru 'e sa vida ch'apo iscritu,
e sende chi non finit s'appititu
màstigo… e ingullo sentza frenu,
dispensende a s'ànimu su serenu
ca de milli proites, mi ch’ispozo.
Cantas bortas, isprèndulas de prantu
surcadu m’àna càvanos e laras,
ca pessones a mie meda caras
ana ispartu sas alas, pro ‘olare
a dommo 'e su Sennore, e agatare
sa pagh’eterna ’e su Tzeleste Mantu.
Ammentos, bois
sezis, bois solu,
sa trina berdadera e resistente
ch’aunit su passadu a su presente
pro urdire sa tela ‘e su futuru,
sa lampa relughente de s’ iscuru,
sa pruma boladora de s’oriolu.
Secondo
premio all’11° concorso poesia in lingua sarda Viniscola
2012 |