Cando est sero
di Sebastiano Bosu

Cando est sero, rintoccos d'armonia
s'intendene da su brunzu 'e sa campana,
paren giamende sa zente lontana
a poi de sas fadigas a chenare,
paren giamende coros a pregare
ca est sero, una santa Ave Maria.

In s'umbra 'e sa notte sos disizos
benin che-i su sonnu 'e sos pitzinnos,
tott'indorados de bellos disinnos
chi meritan de domo sos onores;
tando isparit sa notte in sos albores
lassende a su manzanu sos consizos.

Onzi consizu est sabiu e addottu,
cumpridu de ideas e profittos,
portadore 'e consolu a sos afflittos,
e donzi die ch'in sa lughe avreschede
cun tantu amore e passione creschede,
fidele a s'esistenzia e devotu.

In dies bonas e in temporales,
a passu lentu che boe domadu,
presses hat e passenzias carradu
s'omine cun s'impreu 'e sos valores,
dende imparu che mastru a sos minores
in su caminu tortu 'e sos mortales.

Madurende su fruttu 'e sa bontade
in s'arbure onzi ramu est generosu
e istigat a s'omine orgogliosu,
ca est de natura pius ladinu
su donu 'e sas virtudes genuinu
de isperanzia, fide e caridade.

A poi de sos brunzos custa trumba
cando est sero l'intendo in su fundaghe,
paret chi siat giamende sa paghe
pro suspender su fogu in donzi fronte,
tando torrat bolende in s'orizonte
cun su ramu 'e s'olia sa columba.