Bentos
de Antonio Piras

Sa pedde mia assuta, assoliada,
est frazigada da sos peus bentos
chi mi sulan a totu sos momentos
de cust’umile vida tribulada.

Bentos chi mi atripan sos costazos
assuculande custas carres mias,
bentos, sùlidos caldos o titias
chi mi faghen intender a bangazos.

Portan bidea de m’avolotare
totu su samben chi ap’in sas venas
cun sas insor’antigas cantilenas
da mar’a monte e da mont’a mare.

Bentos chi sulan in dogni momentu,
pàsidos, fortes e arrennegosos,
bentos ammagiadores, manerosos,
chi mi carignan a bonu cuntentu.

In custa muta sulan, airados,
a car’a mie che potente ragna,
a mi cherrer ispalgher in s’intragna
sos velenos da totus iscaltados.

No’ap’esser che pische tent’a lua,
no’ mi dasso ‘asie incarralzare
ca est giustu chi s’”alga nucleare”
si l’acolzet dognunu in domo sua.

Mi ch’an a lear’a s’ultima dimora
si no’ m’azuan custos fizos mios.
Sardos, cherides ch’abarremus bios?
No’ b’at de perder nemmancu mesora!

Aunìde sas fortzas tot’umpare
contr’a s’idea mala ‘e cudda zente
a ch’ispedire luego a su mittente
cussos bentos chi sighin a sulare!