Baddes Amadas
di Sebastiano Bosu

Baddes, amadas baddes, terra mia,
mudadas de padentes e granitos,
ue zelidos bentos e biddia
daen ebbia traschias e frittos,
ue sas umbras de sa pitzinnia
si che cuan a sero intro sos littos
isparinde che nues passizzeras
si che lean amentos e isperas.

Baddes chi dadu m'hades una vida
da sas intragnas d'una mamma amada,
chi pro chi sonniende mi la ida
resto disisperadu a s'ischidada,
ca no mi faghes pius de guida
comente in s'edade immaculada,
a cando fias bramosa e cuntenta
mustrendemi su mundu a manu tenta.

Su chi m'haias mustradu a pitzinnu
hat cambiadu in bestes su colore,
da cando no mi das pius carinnu
est astragadu su chi fit calore,
su durche sonnu cantadu in su ninnu
dae te mamma cun immensu amore
appenas chi m'ischido mi lu abizzo
chi no happo pius su chi disizzo.

Como ses in su mundu 'e sos biados
dae su die ch'ispiccadu has bolu,
pregadora in sos chelos arghentados
pro me chi so restadu tristu e solu
in custu logu a piangher peccados
ue nessunu nd'hat pena ne dolu
de me, chi senza amore ne amigos,
resto solu a piangher sos castigos.

Intro su coro sos tempos lontanos
los collo pro ammentu e mi los ghiro,
a forte los istringo cun sas manos
e cun oios infustos los ammiro
in custas baddes caras e pianos
chirco cun s'isperanzia e suspiro
ma non perdonat su tempus dannarzu
est a chircare un'agu in su pazzarzu.