Bachiana
di Larentu Pusceddu

Bachiana asseada
custa puresa tua
no est manna virtude
ca a nemos sienda lassat.

Tue no ischis
it'est a manzanile
su intender in s'urba
un'ispada de focu
chi ti forrocras sas intragnas
e t'imbrastiat de semen buddidu.

Est nudda
su debile chirichiri
cando ti manizas birgonzosa
pro dare consolu
a sa volontaria solidade.

Tue astringhes sas lavras
e ingullis su gosu
ch'intro de tene morit.

Lassadilu iscratzare
s'inutile tallaranu.
Ammora bachiana,
ammora cun su primu
chi abojas in sa via
ca sa vida est solu
un'arcu de chelu.

Aberili sa barcone
pro ch'intret fuliosu su bentu
a cambiare de tene
umores e connotados.
Urula a bucca aberta
cando s'inferchida prus forte
ti trapassat
e ti prenet de vida e de amore.

(Imprentada in s’antologia – Sennori 2005)