AVRESCHIDA
di Giovanna Maria Lai Dettori

Banderas de entu assonnadu
an istrinadu carignos de figu morisca,
e basos de cori cori
a una tonca iscabada.

Sa luna, cun sos mustazzos pintados,
e cun oricinas de ambaghe,
s’est remunida in tendas de chelu,
isfozende su calendariu ‘e sos sonnios.

Su sole, cun sa cicìa ‘e lentore,
at alluttu fogarones de Santu Giuanne
cun restuju de isteddos.

Sa ventana est aberzende sa die,
cun promissas noales…..

E tottu s’ ischidat.

E deo, izadora incanida,
isetto ancora isperaglios de frina,
pro istudare sa lughe de s’iscuru
in s’anima mia.

Ma cando,
cando at a naschere
su sole meu?