At prus valore de s'eternu promissu
di Larentu Pusceddu

Inoche sas feras sun masedas
e non si prudicat su frutu saporidu
ca est semper s'Eranu s'istajone.
su dolore, su male, sa betzesa
pro casticare non sun galu sententzias.

Jeo pro mantenner s'afficcu
a sas neulas de su chelu birde,
in tempos chena tempus,
no apo amadu ne bramadu disizos
che criatura mai creschida e innotzente.

Cun d'una costa apo mortu solidade
in s'olvidu de sos benes
chi sa Maja m'at lassadu in sienda
mancari no essere de ajupore cumpridu.

Tando cun felenu accisadore
una colora biscaccada, ocros de lampu,
malinna, picandemi a solingu
cun sa boche ingheniajola de una jana,
muissa m'at tentadu murmurande:
" Istima! Istima! Lassa s'olvidu…"

Tue costa mia, ossu nudu,
ti ses mudada in carre palpitante,
in tepias lavras, chidrinas e maduras
che pumu mossicadu e ingolostridu,
in intragnas buddidas che su sole amicu,
in sambene, siriu de vida noa.

Cun tecus, femina mia, che tempestas,
sun bennidas sas traschias,
sas trubulias de cada irmurinada,
s'odiu, sas gherras tra frades, sambenosas,
ma non mi so pentidu.

Pro more tuo apo traittu e furadu,
accusadu innossentes e assortu sas curpas,
secadu cun fadica sas predas
e acometadu s'avrore de sa morte.
Donzi momentu gastadu in bratzos tuos
at prus valore de s'Eternu promissu.

(1° premiu - "Sarcidanu" Biddanoa 1983)