At a benner una die…
de Antonio Altana

At a benner una die s’istiu
a s’apru monte buju, carasadu
dae aeras lascas
e lentor’aggangadu,
suende fumu de mortal’afiu.
Boes marinos ch’iscorzolan ursos
mortos, ca soltu si lis est s’astrau.
Montijos afogados
subra cales su cau
assebestat in s’abba betzos cursos
de rocarzos cun nidos e intanos
immerghidos tra bromas in oldinzu,
plasticas e isciumas,
iscafos in ruinzu
bantzigan tra fiados e umanos.
At a benner una die s’atunzu,
isfozu de atomicos inghijos;
bullos d’abba uddida
che chibberos cabijos
chi bombitan sa peste cal’aunzu
a triminzones nuados d’inferru,
frunende alas che trupas d’acabbu.
Custu, mamma mi neit.
Custu mi neit babbu.
At a benner una die s’ierru
a sos de crasa, chentz’avertimentos
e chentz’arrundos pro frenar’arriscu
chi miminet o mudet
de su giardinu friscu,
muntonarzos de ruddas e cimentos,
pro trobojos e perfidos manizos
de macas bramas chi non dan’iscanzu
a mulgher su ‘e pius
de custu sinu lanzu,
mascherende cun luas, tristos lizos.
Solu si fortza paris dan in liga
at a benner una die s’eranu
chi manigat sa paza
pro madurare ranu
intro dorados nidos de s’ispiga.

XXXl PREMIU LOGUDORO OTIERI - Premiu Sardidade 2012