Arcanu lieru
de Antonio Sannia

Puite ti che fues,
ses sempre in chirca 'e 'olare,
isparis che sa rena da' su punzu;
faghes che-i sas nues,
cuitan a colare,
e luego nd'arrivada s'attunzu.
Mustradu as donzi 'eranu,
su sole 'e su manzanu,
chi su sero si ch'andat a murrunzu.
In coro sa tristesa,
ca s'iscuru arrivadu est cun lestresa.

Passas lestru e cagliadu,
e curres che su 'entu,
ma presse non nde tenes mancu tue;
Ses libbru illacanadu,
ch'inserrat donzi ammentu,
s'andera de sa vida a pesa e rue.
D'eternidade 'estidu
sas tramas as ordidu,
dies d' 'onzi manera as postu in cue.
Giogadu as cun su fadu,
chi tottu cantu fattu s'at trazadu.

A manu prena as dadu,
mancari a ticcu ticcu,
dies de gosu e cantas de dolore.
Ma torrat su passadu,
andadu chen'afficcu,
b'at aer un'incrasa de lugore,
ch'ancora deper benner?
S'at a poder trattenner,
o mancari est su "como" de mudore,
chi si ponet in mesu,
tra passadu e s'incras chi ch'est attesu?

Tue curres, est beru,
ma como frima e pasa,
de sas eras isorbe su ch'as presu;
ses arcànu lieru,
solu consizos dasa,
ma cun sos bisos s'andat prus attesu.

Terza classificata cuncursu 'e poesia "Madonna 'e su nibe" - Teti 2014