Anzelinu
di Salvatore Ladu

Coronadu de chercos unu sartu
Unu pinnettu, una mandra, unu cane
Issu taschedda a coddu, casu e pane
Fattu de pagos pegos, pastoreddu
Lu tentat sole e luna e cad’isteddu
Pro caridade ‘e Deus dae artu.

Tottu custu connoschede Anzelinu
Su mundu suo est custu, custu solu
Li bastat, nò ad’atteru oriolu
Si nò de accudire a su manizu
Mai una pretesa, unu disizu
Si nò pagu ‘e tabaccu, unu luminu.

Su latte de sa mama nò l’at suttu
Né l’at sinu amorosu caentau
Una cunneta in fenu banzigau
Naran chi l’appat appenas naschiu
Lan’agattau prus mortu che biu
De su pentidu gosu, custu fruttu.

Un’istoja pro lettu a fog’azzesu
In sa pinneta a fiancu corcau
Tra nuscos chi an pagu ‘e delicau
Pesat cantende funtanas e riu
Volu ‘e puzzones, cantu bat froriu
Fritu e calura nò li daet pesu.

In sa cara sa lughe ‘e su Sinnore,
Mustrat cando s’attoppat cun sa zente
A su mundu modernu indifferente
Chi gherrat pro su gustu e pro sa chena.
Cun sas piagas c’ada in sa carena
Donos de Deus sun pena e dolore.

Ma in artu, prus artu ‘e sos isteddos,
Una mama bestia ‘e caridade
L’at preparadu pro s’eternidade
Unu ballizu prenu de anzoneddos.