Antigos sardos
de Giovanni Pira

Chie fini? Da ue sun dipesos?
Da cale pianeta sun bennidos?
O los at custa terra partoridos
Sos balentes, fieros nuraghesos?

Trinta, baranta seculos d’istoria,
Galu da su misteru imboligados*
Ch’in onzi logu si sunu cuados,
Sos rastos* de un’epoc’antigoria.

Fini forsi massajos e pastores,
Chi produian trigu, casu e binu?
Isfruttande su fertile terrinu,
O de antigas feras catzadores?

Cosìan peddes, e tessìan lana
Fattende saccos, bertulas, banitas*
Pro si difender in sas nottes fritas
E in dies de basca e de caldana.

Connoschian su ferru chin su brunzu,
Chi manizavan cun abilidade,
In difesa de sa comunidade
Da sos nemigos, chin sa lep’in punzu.

Iscolpian calcares e granitos,
Iscuadrados de cada misura,
Pro fundamentos e pro cobertura,
De tumbas, putos, Nuraghes, abìtos.

Amiravan sos astros, sas aèras
E non tenian santos ne eroes.
Domavan caddos, ainos e boes,
Canes e gatos e ateras feras...

Ma adoravan s’aba, in sa pischina
Intro su puttu, candida e galana,
Penetravat la luna in sa ventana,
Pro s’ispijare* che una reina.

E chie nd’ischit e cantas segretas
Ateras cosas, b’at de incrarare,*
E chi non bastat a las disinnare
Mancu sa fantasia ‘e sos poetas...