|    
           Antigos 
            poetas 
            di Giuseppe Concas 
           
            Su primmu poeta chi an intesu,  
            fit sa fin’e su millebattoghentos,  
            Antoni Canu, piscamu tattaresu. 
          Unu de sos pius mannos monumentos  
            litterados sardos pubblicados,  
            limba rimada, medas argumentos. 
          E Araolla los at ammentados,  
            sighit de sos martires s’istoria  
            iscrittos cun limbazos variados. 
          E de Pedru Pisurzi sa memoria  
            omine de cultura e fantasia  
            parracu, in Tissi tentu at gloria. 
          E in tota sa sarda poesia 
            abe, anzone in juspu at presentadu,  
            attenzione a s’umana zenìa. 
          Zuanne Pedru Cubeddu at dedicadu,  
            connottu comente Padre Luca,  
            unu bellu fiore delicadu. 
          Sa ruridine e de su cuccu sa zucca,  
            s’ainu e puru uriu leone, 
            a sa femina onesta abbert bucca. 
          E Franziscu Brandinu in sa cantone  
            cappuccinu connottu Giammaria,  
            si es classificadu unu mazzone. 
          Biet lontanu cun sa fantasia,  
            de sos trassistas si ponet in mesu  
            sighit sos furbos de sa mazzonia. 
          E Murenu su maccumeresu  
            in carch’iscrittu at fattu isegu: 
            donu ‘e natura bier attesu. 
          Maricari a battor’annos zegu,  
            cun d’una mente lucida e ladina  
            si es fattu da issu essende legu, 
          Sa preiga in sa Missa e-i sa luttrina  
            in limba ‘e Logudoro at cunvertidu,  
            iscrittu at “Abba ‘e una pischina”. 
          S’isporcu dae lontanu at bidu  
            e s’este a narrer male avventuradu,  
            a Bosa e-i Su Campu fioridu 
          E Pauliccu Mossa amore at dadu  
            intrande armoniosu in donzi zanna,  
            e at s’isola sarda illuminadu. 
          Dae sa domo sua de campagna  
            sa zente in donzi trettu faghet gaia  
            de cantigos a tonu a boghe manna. 
          Sa Cazza a ischèliu e Badde Mala 
            d 
            e musica a donz’anima es recreu,  
            cantigos de puzzones dae onz’ala. 
          Su senti meritu de Peppinu Mereu,  
            puru improvvisadore de talentu,  
            ma paga vida li at dadu Deu. 
          A lettu iscrittu at Su Testamentu  
            e profundos sonettos at lassadu  
            in s’ora trista de su patimentu. 
          Cuncordos e tenores an cantadu  
            peri sos palcos bestidos de laru: 
            de sos mannos poetas valutadu. 
          E-i su desulesu Montanaru  
            at fattu in Barbagia sa regorta  
            e de dare no es bistadu avaru. 
          Senza sa pila de Alessandro Volta  
            e luminosa de martu sa luna  
            e-i s’amore a sa comare morta. 
          Desulo iscrittu tind’at una 
            Antiogu s’erede a rima estesu  
            ammentu immortale ite fortuna. 
          E Franziscu Mannu ottieresu,  
            coltu generosu e soziale 
            nobile magistradu e at difesu 
          contra su regime feudale; 
            e sa ricchesa sua ‘e riguardu  
            donadu ada pro un’ispidale. 
          Contra s’oppressore at tentu azzardu 
             
            a sos Barones de sa tirannia  
            iscrittu ada su Patriottu Sardu. 
          Unu innu populare in poesia  
            tradottu in tres limbas pubblicadu  
            meritu e onore a issu ebbìa. 
          Bolotana 02/09/2007  |