Animas affartadas
de Eliano Cau

In navios de dolu prenos de disisperu
benint sos disterrados de fatu a su dugone,
su ’endidore ’e vidas,
...e lu pagant a pegus,
a lagrimas, a mojos,
a coronas nieddas de isciaos,
chi semper sunt sighinde
alenos de ispera,
lassandelu su jogu
chi mai ant connotu,
pinnettos de turmentu
ranzigos in tristuras,
e ojos de pitzinnos
falados prima ’e sora
a tumbas iscuroras.
Bos connosco e non dudo,
animas affartadas,
simbitzantes a babbos,
a thios, a jajos
samben de logu nostru,
giompios a sa mina
fritta de Marcinelle
pustis de una gherra
prus amarga ’e sa gherra.
Bos connosco e mi ’olet
s’anima cando miro
ca tenet dentes cruos su leone,
cuddu surtore d’eris
custu surtore ’e oe.
Duncas non mudas pilu
fera chi alevosa,
cun nerbios de buzinu
indues a sa morte
cuddos cristos iscuros?
Lassa chi ’enzat cras su raju solianu,
sa lantia ’e sa fortuna
pro sos disamparados
carrales nostros,
frades de su chelu ’e sa luna.

2° Premio al 23º Concorso di Poesia in Lingua Sarda “Sant’Antoni de su o’u” di Mamoiada