Ammentos d’emigrante
de Antonio Mura

(A sos sardos de Berliner Brüche in Wolfsburg e a tottu sos sardos emigraos peri su mundu)

Tra birdes iskurikores d'àrbores e d'erbas
In sas terras frittas de su Nord Europa
Happo imparàu su morrer de sa luke
E su naskire d'una die già manna
In mesu a su trumentu 'e s'officina;
Ube òmines tra màkkinas e tempos prezisos
Ponen, ke iskravos remadores de galera,
Sos mermos, comente ki esseran
Karena de korbos e de kanes.
Kussa no es zente indolente ke sos frores.
In kuss'andalibéni mi moghìa
Comente in sònniu paris kin issos;
Dego, abituàu a andare in tempos longos
In s'eternidade 'e s'Isula nadìa;
E tra su fake fake, sos ammentos
Mi torraban a mente de sa pizzinnia:
Kando iskìa kurrere, yokare a sa bàttia.
Ispingher su kirku ferrosu de sonos
In sos predàryos de sa pratta 'e dommo
K'iskampanàbat ke kàmpanas de kitto,
Parìan peri prus longos sos kaminos,
Kin sos kompandzos, kintos d'alligria.
A notte, medas bortas, mi parìat
Ki su kaitu lunàtiku 'e su puddu
Mi dabat s'annùnziu de sa kurrenta 'e sa luke
In sas kampuras amadas de Sardigna.
Ma su mandzanu aperinde sas pupas
Mi tokkabo sa morte supra ossos
E fakéndemi su sindzale de sa ruke
Torrabo a traballare kin su dolu in koro.
Inibe happo imparàu s'arte dzusta d'esser frade
De kada omine prontu a sa dzustìssia;
E su ki balet un'istrinta 'e manu;
O un'okrada de kussentimentu;
O unu saludu porrìu da' innedda
Ke bolu 'e semen de semenadore;
E su brinku 'e su koro a s'amistade.
Bi diat kerrer sa gorgobena 'e Kristos
Kando morinde in sas brankas de sa ruke
Yubilabat, in su mutrikore de kussa solidade,
Kin sa disisperada boke 'e s'anima,
Su numen de su Babbu, pro narrer s'iskossòlu
De sos migrantes kene arte nen parte
Torràos a battizare «Hilfsarbeiter» (aiuto operaio)
Pro kontare su naskìre e su morrer kada die
Appeitande kussas terras andzenas
Tra berbos e paragulas istrandzas
Nadas kin su sorrisu in kima 'e labras
Dae òmines brundos de sa karre krara

Kin okros kolorìos de abba 'e mare;
Eredes de sa kasta ki iskìat
Tottu sas artes d'ukkidere sos frades
(E giai dae nobu medas tra issos
Si torran a intèndere ke astores
Affamikàos de tottu sos disitzos).
Ki bendzan e si tìngana, de sole
A sas ribas de s'Isula tirrena
In sas àgheras sàpias de marina
Ube viven allintzos che pudzones
Sos òmines sardos de pezza minuya,
E in sa parma aperta de sa manu
Kin d'unu frore ruyu, pro amore,
Lis hamus a offrire s'abb'e s'irméntiku,
E latte, e mele, e pane lentu
Guttiàu kin otzu 'e uliba;
Ki lir dìat boke krara, e innosséntzia,
E lis ispingat su samben a su koro
Kin assentu, e nd'isperdat kada fele.
Sos omines artos de Germania.

E tue, Babbu santu, nessi tue,
Adzuda yà ki podes,
Adzuda semper tottu sos frades nostros;
Fake ki anden nòdios in su mundu
Ispartos in sos kimbe kontinentes
Fakende manna sa terra nadìa.
Ma impìnnallis de koro
In su kelu de sas biddas issoro
Una badde de mendulas frorìas.

1968

Primo premio «Città di Ozieri»