|
Aisetta
de Antonio Rossi
Aisetta, non curras bidea,
si m'isfioras sa mente, m'asbimas.
Umbra, amiga 'e su mundu, fala
subra sa tentassione e coberimi.
Coberimi sa manu, sos ojos,
sos cavanos arrujados de criasa;
frimmami su sambene chi est ludu
e infundemi su corpus de ranzolu.
Infundemi sos pilos chi fin de seda,
sa 'ucca de salia ranchida.
sas primas pijas chi andan tortas
comente piberas assucconadas in s'abba
Aisetta, fura bicculos de chelu,
isterrelos subra 'e a mie,
comente lentolos biancos.
Chirca su cuzolu nettu,
su mare calmu chi a boltas binchet,
sa trasparenzia sublime.
Bocchi s'inchiettudine de sos sensos,
su conigliu grogu e baosu,
sos animales perrincos de sos buscos
chi mastigan tuccaru isoltu.
Aisetta, non curras bidea,
istejacche su mascazzu 'e s'amore,
faghelu rodulare comente unu pesu mortu,
intro su male iscuru de sas aes,
intro su casteddu de su meda e de su pagu.
Aisetta, non curras bidea. |