Acua si che fuet
de Franco Piga

Imbichende s’estrema caminera,
oramai an finidu e sun partinde,
sos chi oe, che mai sun sufrinde,
puite non an tempus ne ispera,
ultimos testimonzos de un’era
chi los at bidos bios e currinde.

E l’an bidu su tempus avantzende,
porrinde su chi tando fit cuntzessu,
cando, sempr’isetende su progressu
fatu ’e crabas, belveghes o, tzapende,
an cantadu, messende e suerende
in sas mindas ch’aian in possessu.

Como isetan chi passet s’ultim’ora
inghiriados de fritu e ammentos,
mirende cuss’aera, ch’a momentos
pintat frommas chi lughidas, ancora
lis mustran sa bellesa incantadora
de sa vida e, noales argumentos.

Ma sighit custu tempus, coizende
su ’e tando, faghindesi su logu
a giogadores de su matessi giògu,
chi fortes curren, ma, ismentighende
chi non tardat, ca già est arrivende,
su chi si giughet risu e disaogu.

E in s’andare paret chi non contet
cantu si segat bochit o distruet,
non contat s’in s’ismentigu che ruet
ogni regula e, pagu si cunfrontet,
antzis, paret chi finat e tramontet
su passadu, chi acua si che fuet.