A Tie
di Giovanna Maria Lai Dettori


Ses tardende, bene meu, in sa recuida.

S’est istraccu s’oju ‘e sa die,
de m’ider a s’isettu abratzada.

S ‘est mudadu de mantu su chelu,
e s’hat cosidu isteddos de oro,
s’est torradu a pesare su sole,
poi sa luna hat bestidu de iza.

E t’hapo isettadu……………

Ses recuidu istasero a foghile.

Ma no m’has dadu saludu a s’intrada,
e unu ‘asu comente solias,
né faeddu amorosu t’est in laras fioridu.

E fisti frittu, a ojos serrados,
illijnidu,
comente istraccu de fadiga patida.

T’hapo abertu sa camera ‘ona,
chi t’hat bidu briosu in s’amore,
ma de su cojiu su dulche sabore,
pro sempre in laras ti l’han arrimadu.

Fiore nidu profumadu ‘e manzanu,
t’han furadu s’aboju ‘e su sero!

Riet su Chelu, imberriendedi approdu,
pro ti ninnare in banzigu ‘e luna,
e un’istella de mala fortuna,
pro irgonza, forsis, s’est cuada.

Miradebollu, s’isposu meu,
cantu est bellu cun sa este de muda,
lassadu pro sempre m’hat fiuda,
in bratzos de una faida infinida,
ite mi alet sighire sa vida,
si pro ateros mios, como hapo a timire?