A santu Zuseppe
di Mario Nurchis

Sos ojos de sa verzine Maria
t’aian fertu s’anima e su coro
e gai in peraula fisti intradu
de ti leare isposa una columba
dechida e bianca in calanca de roca,
chi ti la sonniaias a de notte
suspirende sa festa de s’afidu.
Ma totinduna, ite disgrascia manna,
ti naran chi est raida – Ohi mama mia!
Sa vida no est pius vida, ite dolore
a istudare sa fiama de s’amore.
Tando cheret narrer chi la lasso,
ma chena iscandalu, pro amore’e Deus...-.
Gai sos pensamentos de s’anima tua.
Ma in cussa notte guasi chena sonnu,
apenas serras s’oju pro un’iscuta,
un anghelu ti narat beridade:
chi già deghet Maria, chi su frutu
chi tenet in su sinu no est de culpa
ca est fizu de Deus onnipotente.
E ti drommis de sa paghe de sabiu
e su manzanu est pienu ‘e lughentesa
ca su Babbu nostru babbu ti faghet
de fizu sou, babbu de su Segnore,
de Salvadore nostru, in domo ‘e Deus.
E ti tocat de amare a Maria
comente frade, chena mai tunciare
ca tropu ‘onu est Gesus, abberu,
e comente imparat a sa lestra
imparende a tie santidade.
E lestru andat semper a cumandu
cando gioghende atit s’abba a domo
e ingiaitat e faghet sos banchitos.
E creschende isse si faghet mannu
de sa mannesa de su Babbu nostru.
E gai fintzas tue, babbu’e Gesus,
puru si non cumpares, cumprendimus
chi gloria de fizu, maridu e frade
tenes de sa reina de su mundu,
sa gloria pius lughente de sos santos.