A Publio Dui
di Franceschino Satta

(Omine bonu e poeta mannu)

Fis un omine bonu, onestu e sapiu.
De sentimentos innidu, bramosu
de ispargher in agheras de chelu
cantones de amore e de cossolu;
ca fis poeta mannu,
fis balente e berteru, e fis connottu
che pèrela luchente, semper prontu
a dare affettos de bona fortuna.
Tue, frade istimau,
has suffertu sas penas de s’anneu.
E chin su coro has bintu
milli palos d’amore,
cussos chi juchen s’alinu
de sas cosas chi balen.
Fis leale. Fis semper zenerosu.
In sas bertudes mastru. Fis comente
unu frade ch’isperghet
in sos montricos nettos de sa bida
solu cosas galanas, cussas, frade,
chi nos allattan s’anima.
Cando un’omine beru dassat trattas
de fide e de bontade,
Deus nde connoschet sos alentos
e tottu sas delissias de su coro.
A s’intrighinu, cando,
su sero, chin sas alas biaittas,
binchet sos rajos tepios de su sole,
e custu bette chelu chene fine
paret una pintura
de sonnios ricamada,
tando, frade ’e su coro,
in mesu a tantu ardore
d’affettos immortales,
b’hat un’attera luche:
est un’attera istella,
cussa galana e bella
chi ti bizat continu,
mancari sias commo in chelos d’oro.