A dae segus de s’orizzonte
de Rosina Cossu

Su chelu si parat meda neuladu
tenia in coro unu feu presentimentu.
Die fritta, tiraiada abba e bentu,
fizu meu a domo non fit toradu.

Umbra de sero falende in coro meu,
onzi isperantzia che fit bessende.
In chizos lagrimas ranzigas falende.
Lagrimas mudas pensende a su peu’(s).

Non mi lessas Deus in tristu pensamentu,
narami in ue est finidu su meu fiore.
Dae unu pagu ‘e pasu a custu dolore,
ca chena una risposta no hapo assentu.

Dae una forte lughe so istada ispantada,
no ischia a chie aparteniat s’essentzia.
Sa vista appannadu m’hat de ogni presentzia,
ma de s’arcanu so istada allumada.

A una laccana arrivada so a bolu,
ue bessit de sa vida onzi turmentu,
libera sa mente d’onzi pensamentu,
de torrare in segus mi criaiat dolu.

Dae segus de s’orizzonte non b’hat dolore,
ma solu unu mundu d’arcanu ispantu.
Anghelos bestidos de sole d’incantu
Sempre cantende melodias de amore.

In cussu giardinu cheria intrare,
pienu de fiores et de durche armonia,
sa manu ‘e unu pizzinnu mi frimmaia(t),
nendemi cust’aidu non podes giumpare.

Cuntenta de l’aer bidu gai gioiosu,
in cussu logu amenu chi pariat fadadu,
fintzas a festa l’haian mudadu,
ca fit su regnu de paghe e gosu.

“Ti porro sa manu pro ti saludare,
torra a domo, mama, no istes in tristura,
so in d’unu mundu pienu de durcura,
sempre so cun tegus pro ti consolare”.