A’ cudd’ala ‘e su riu
di Giangavino Vasco

Est umbrosa sa terra
a’ cudd’ala ‘e su riu,
e b’at zente in s’ispunda
ch’est dimandande azudu.

A’ cust’ala su sole
iscaldit e cunfortat
s’ómine indifferente,
distraidu,
cun s’oriolu in mente
de crescher sa ricchesa
e su cumbéniu,
bocchìndeche a isténiu
sas isperas anzenas.

E dolent sas cadenas
chi sos melmos istringhent
e iscorzant,
paris cun sa timòria
chi sos ammentos morzant,
e s’istòria isméntighet
su dolu e sa passèntzia
po una sufferèntzia
chena ‘essida.

Est àrrida sa terra
a’ cudd’ala ‘e su riu
e non bi creschet erba,
ne fiores.
Non s’intendent sas boghes
de giogos de pitzinnos,
ca si che faghent mannos
chena mancu connoscher
sos beranos.

Un’azudu lis mando,
intessinde su filu
de s’ispera
iscritta in custu cantu de pabilu.

Dall’altra parte del fiume


È ombrosa la terra
dall’altra parte del fiume,
e c’è gente sulla sponda
che sta chiedendo aiuto.

Da questa parte il sole
riscalda e conforta
l’uomo indifferente,
distratto,
con in mente l’assillo
di far crescere la ricchezza
e la convenienza,
spegnendo lentamente
le speranze altrui.

E dolgono le catene
che le membra stringono
ed escoriano,
insieme alla paura
che muoiano i ricordi,
e la storia dimentichi
il dolore e la pazienza
per una sofferenza
senza sbocco.

È arida la terra
dall’altra parte del fiume
e non vi cresce erba,
né fiori.
Non si odono le voci
di bambini che giocano,
perché diventano grandi
senza neanche conoscere
le primavere.

Mando loro un aiuto,
intrecciando il filo
della speranza
scritta in questo pezzo di carta.

22 aprile 2018

 

4°Premio ex aequo alla 59^ Edizione del Premio Ozieri – OZIERI 29 settembre 2018