Su telarzu
di Costantino Longu

Dae cando su corzu ‘e babbu meu
da’ unu truncu de chercu fattu t’ ada,
telarzu, t’ an connotu sempre reu.

Mamma, sa corza, fit affainada,
difattis chi, che bona tessidora,
da’ totu sas bighinas fit famada.

Muzere mia t’ impreat ancora:
oberas faghen in modos perfettos
cun fizas mias in custa dimora.

De mustras raras che sun sos tappettos
fattos cun arte vera sardignola
ue esprimin varios soggettos.

Sas cassias, su pettene, s’ ispola,
sos insulos, sa seula, sos littos,
cun sas pezanas de antiga iscola,

tessidu medas nd’ ana de corittos
cando bi fidi s’ antigu costumene,
mesas carzas e ragas, cabanittos.

Impozaian su linu in su frumene
finas chi lentu fid’ a puntu giustu
sos massaggios ch’ aian bonu lumene.

Dae sas primmas dies de austu,
ue umbra b’ aiat in sos ortos,
faghiana sas arghedas trambustu.

In sos museos an bene regortos
cussos attrezzos d’ epocas passadas,
ma sos arghedadores che sun mortos.

Da poi sas massazas, sas manadas
pettenaian a perfezione
dae s’ istuppa russa liberadas;

e a pustis su fine corizone
in crannuga ponian e in fusu,
cun dun’ illimitada passione

lu rendian a filu prontu a s’ usu
e poi lu faghian a bangazos:
como invece non nd’ usan piusu.

Ca si sun ritirados sos massazos
non nde semenan linu né laores,
arados no impreana né trazos.

Sas berbeghes nieddas, sos pastores
tenian pro su furesi d’ estire,
pro sos cabbanos mannos e minores.

Cantas feminas apo idu ordire
in sas carrelas, abbistas, ispizzas,
pro la pòdere s’ obera cumprire;

parizzas oras bistaian rizzas
e appenas finidu s’ ordiolu
de issu nde faghiana sas trizzas,

e da poi tenian oriolu
de che l’ imboligare istrint’ e fissu
bene cumpostu in dun’ insulu solu.

Beniat poi cun cura tramissu
a contu giustu in littos, in pettene,
perun’ errore beniad’ ammissu;

cheren’ esattos chi sos filos bettene
pro resultare telas preziosas
chi s’ ammiren cun gustu e si rispettene.

Chissà cantos corredos de isposas
in te, telarzu, tessidos los ana
sas manos faghidoras, operosas;

cantas frensadas tessid’ an de lana
e ateras frensadas de istrazzos,
giovana tessidora e ansiana.

Contivizande sa mente, sos brazzos,
sas bertulas de mustra pro viazu
e bertulas pro infora de istrapazzos,

sa chi teniat maridu massazu,
tessiat pro sa mesa sa tiaza
a l’ esponner in sas festas de mazu;

tessiat cun appentu sa massaza
tiazas e pannizos a iscaccos
e-i sos burrones pro attire paza;

Pro su laore tessian sos saccos
chi los prenian de orzu e trigu nettu
a pustis ch’ in s’ arzola fin’ istraccos.

Tue, telarzu, ses utile oggettu,
Penelope l’ aiat simizante,
chi a sos Procios, pro fagher dispettu,

cando Ulisse che li fit distante,
sa tela chi sa die la tessiat,
ca troppu a su maridu fit costante,

sa nott’ in fattu che l’ isconzaiat
cun sas cassias suas tichi-taca,
firmandesi solu cando torraiat

sanu e salvu a s’ isula d’ Itàca.