Su primmu Amore
di Costantino Longu

Ahi! E cales tristes rimembranzias
mi enin a sa mente pro dolore
su coro trafizindemi che lanzas!

Cando ripenso a su primmu amore,
piango e suspiro, miserinu,
cun angustia forte e cun rancore.

Proite chi su barbaru destinu
contr’ a mie mustradu si est avversu,
affliggidu rendindemi continu?

In tristos pensamentos sempre immersu,
suffro, piango, m’ affanno e deliro,
maleighinde totu s’ universu!

Nd’ apo resone si goi m’ airo,
prite cudda chi tantu istimaia
in possessu de atere la miro;

mentrese chi seguru isperaia
de godire cun issa ogni recreu,
ogni felicidade e allegria.

Restad’ afflittu custu coro meu,
privu de isperanzia e consolu
prite rezzidu at troppu colpu feu.

Ma tue ses crudele e non nd’ as dolu
e non pensas, ingrata, chi as giuradu
de amare continu a mie solu?

Como ogni giuramentu as affalzadu,
senza b’ aer motivu né resone
abbandonas su primmu chi as amadu:

t’ amaia cun grande passione
e tue puru m’ amaias tantu,
però fit falza s’ istimassione!

Su tempus isperadu, de incantu
dae bene mudadu si est in male,
tue su sognu meu mi as infrantu!

Tue ti ses mustrada parziale,
naramilu, e pro cale motivu
est chi mi annientas s’ ideale?

Senza ischire, mi agatto privu
de te, chi adoresi cun custanzia
e a s’ iscopu non fatto s’ arrivu.

Dae sende in s’ edade de s’ infanzia
t’ amesi, cun amore sacru e ardente,
prite ch’ in te tenia ogn’ isperanzia.

E-i como torradu est a niente
s’ amore nostru e-i su carignu,
senz’ ischire proite né comente.

Mancari chi mi mires a disdignu,
deo a totu ti dao perdonu,
né ti odio, ca non sò malignu.

Pro chi de te non divente padronu,
sempre in su coro ti zutto imprimida
e pro te ap’ a esser sempre bonu.

Dae atere t’ ido possedida,
per intantu t’ amesi e t’ amo ancora
finas chi duro in sa terrena vida.

Tue ti ses mustrada traitora
e causadu as pena insuffribile
a chie t’ adoresit a dogn’ ora;

a resister mi paret impossibile,
non resulto a ti ponner in obliu
pro chi non sias che primma amoribile.

Dare li devo a s’ amore s’ adiu
e non cherzo istimare ater’ oggettu
pro cantu in su mundu duro ‘iu.

A tie dedicadu fit s’ affettu,
nessun’ ater’ amante, certu crè,
in sinu meu det aer ricettu.

S’ affettu meu fit totu pro te
e s’ est chi tue non m’ istimas, tando
ater’ isposa non bi nd’ at pro me.

Si t’ ap’ offesu, perdonu dimando
e ispero chi sa tua bonidade
mi perdonet bidinde chi mi abbando.

Pro chi mi sias in avversidade,
su destinu chi passes, t’ auguro,
cun su ch’ istimas tranquillidade.

De mi abetuar’ eo procuro
a viver senza te, ma cun mestizia
certu las passo sas dies chi duro.

Perdinde a tie perdo ogni delizia,
perdinde a tie perdo ogni cunfortu
e sas penas m’ abbundan’ a dovizia!

De non t’ ismentigare sò resortu,
in pensamentu restas amorosa
fin’ a sa die chi dep’ esser mortu.

Si sopravivo e chi t’ ido in sa losa,
t’ ap’ a piangher dae veru coro
comente si pianghet un’ isposa;

ma si prestu sas forzas isvigoro
ch’ ies tue a mie sepultadu,
chi fettas su matessi, ti l’ imploro!

Ripensa tando a su tempus passadu
e versa una lagrìma cun tristura
pro cust’ amante tuo isfortunadu:

pianghe subra de sa sepoltura
de su chi tue pro primmu amesti
essende in sa menzus gioventura.

Pensa chi deo a tie cherfesti
in cussu tempus unu bene immensu
e tue m’ amasti e poi mi desti

de tantu amore, fele pro cumpensu!