Sa pudda dae s’ou de oro
di Costantino Longu

Unu tale una pudda possediat
chi li faghiat continuamente
totu sas dies un’ ou de oro.
D’ improvvisu s’ idea li eniat
chi bi giuterat issa internamente
unu inestimabile tesoro.

Cun coidadu su trugu li tirat,
l’ ispinniat, l’abberit e li mirat
su mattimene totu e-i su coro;
li compidat, ingordu, sos fiancos
isperende chi giuterat cuados
d’ oro medas marengos e iscudos:

ma, che totu sas puddas, inzentrados,
giughiat òso ancora minudos
ch’ invece d’ esser grogos fin biancos.

Cherinde meda n’ at ottentu nudda,
ca nd’ at perdidu s’ ou e-i sa pudda.

Gai suzzedit a s’ umana zente:
cherinde troppu acchistat niente.