Sa muzere ricca e macca
di Costantino Longu

1

Dae sos doigh’ annos orfaneddu
de babbu e de mama sò restadu,
difattis dae tando mi est mancadu
ogni carignu, ogni bonu faeddu.
Pro mi poder campare, pastoreddu
cun diversos padronos sò andadu;
cantas nd’ apo passadu dies malas
cun dunu saccu ezzu ettad’ in palas.

2

Mi fit sa solitudine cumpagna,
sa tristura, sa pena e-i s’ affannu;
mi sò pastorighende fattu mannu
cand’ in su campu cand’ in sa montagna.
Tristu las passaia in sa campagna
sas festas chi bi fin’ in totu s’ annu,
dae sa turres chi bidia lontanas
su rintoccu intendia de sas campanas.

3

Sende male trattadu e isconfusu,
de mezoria senz’ aer afficcu,
ca non podia resister piusu
mi apo postu un’ atteru pinniccu;
mi sò tuccadu a sa banda ‘e susu
unu padronu agattesi riccu
chi postu m’ ad’ a teraccu ‘e domo,
custu suzzessu est sett’ annos como.

4

Una sola non fidi sa teracca
ma fini duas chi parian fadas,
deo de issas fia sempre affacca
in sas fainas pro esser aggiuadas.
Una fiza tenian, ma fit macca,
de cussas chi da’ Deus sun fadadas;
de presenzia non fit bella né fea,
cando in me b’ at naschid’ un’ idea.

5

A bolla narrer non nde tenzo irgonza
mancari mi giutedas a insonu,
mi est tota sa idda testimonza
chi non nd’ apo passadu tempus bonu;
pro chi siat Giuanna macchisonza
si da’ teraccu passo a padronu
restare dia felice e cuntentu
in cambiu de s’ antigu patimentu.

6

Cuss’ idea tenia sempre fissa
chi fidi rosigandemi su coro,
non ca cheria isposare a issa
ma sos palattos, sas tancas cun s’ oro;
medas bortas bi lu nesi t’ adoro
ma primma de mi fagher sa prommissa
mi nd’ at fattu falare de suore
ca no ischiat ite fit s’ amore.

7

Ma li fattesi azzender sa fiama,
mancari macca postu m’ at affettu,
sa ricchesa tenia sempre in brama
de isposar’ in presse fit s’ isettu;
d’ improvvisu, su babbu e-i sa mama,
in breve tempus sun ruttos a lettu
e pro bona fortuna e sorte mia
mortos sunu in cussa maladia.

8

A cussu doppiu luttu, cun premura,
li sò istadu de consoladore,
ma ca fit troppu azzesa de amore
in presse l’est passada sa tristura;
chi l’ isborteret tenia paura
calchi parente sou e dolidore:
nos isposemus timinde a-i cussos
senza b’ aer festinos e né lussos.