S’urtimu mumuzolu
di Costantino Longu

S’ urtimu mumuzolu las iscrazzat
sas naes begras de s’ arbure mia;
biancos meuddinos sa traschia
b’ at lassad’ in sas chimas pius artas.

Sas fozas, ingroghidas, sun ispartas,
pilisadas si biden bola ‘ola.
Tota prighizonada est sa corzola,
pius comente primma no est prana.

Sa linna de su truncu est pagu sana,
est una tuva piena de funghedda
ue de alibeddes una chedda
in custos annos s’ at fattu su nidu.
Totu a band’ ‘e intro est deperidu,
s’ allattadorza pagu suzzu cazzat.

In primma fini urigas sas naes,
ingrussandes’ in dunu modu raru,
bestindesi de frunzas e de frasca.

Che accudian a truma sas aes
pro chilcare inoghe su riparu
cand’ infuriaiat sa burrasca.

Como, cand’ est attunzu, a sa cortina
non che nde falat pius de fozisina.