|  
           S’anzone 
            di Costantino Longu 
          S’anzone chi tres meses mi est mancada 
            a sa cussorza mia est remuida; 
            dae sa die chi l’ apo perdida 
            ahi e cantas penas dadu m’ ada. 
          1 
          Pustis de sos tres meses est regorta 
            s’anzone pius cara chi tenia, 
            cun su coro pienu de angustia 
            pianta l’ apo che ch’ esseret morta, 
            eppuru torrat un’ atera orta 
            a pasculare in sa mia cussorza 
            pustis chi dae mazzone o resorza 
            s’est pro unu miraculu salvada. 
          2 
          Mancada m’ est unu sero in su monte 
            chi resolutu fia de la tundere, 
            e cantas bortas mi l’ at fatt’ infundere 
            de lagrimas amaras custu fronte! 
            Fin’ a cando su sole in s’ orizonte 
            fit tramontande, senz’ aer riposu 
            s’anzone mia chircaia affannosu 
            lassande tota s’ ama abbandonada. 
          3 
          Abbandonada lassaia s’ ama 
            pro essire in chirca ‘e cuss’ anzone, 
            ca fit sa menzus issa ‘e su masone, 
            in tota sa cussorza giuta a fama; 
            passaia sas dies giama giama 
            c’a su cramidu a manos mi nd’ eniat, 
            però belande non mi rispondiat 
            de comente l’ aia abituada. 
          4 
          Bessidu sò in giru cun su cane 
            in cussorzas vicinas e lontanas, 
            a un’ a una chirchesi sas tanas 
            ca tenia paura ‘e su marzane;  
            de chircare inoghe e in cuddane 
            sempre istraccu fia e consumidu, 
            de sos unturzos chirchesi su nidu 
            peri sos nodos a sa disisperada. 
          5 
          Cun sa mente oriola-oriola 
            pensaia in serios disastros; 
            bi nd’ at meda de cussos abilastros 
            chi s’ettan s iden carchi anzone sola, 
            in giru ‘e s’ ama mia ola-ola 
            nd’ apo parizzas bortas iscobertu, 
            duncas podia esser mesu certu 
            ch’ issos mi che l’ aerene piscada. 
          6 
          Apo dogni raina compidadu 
            e totu sas pius desertas rundas, 
            de percas e de pentumas profundas 
            dogn’ oscuru cuzone apo chircadu 
            e apo in sos nuraghes visitadu 
            dogn’ istanzia segreta su matessi 
            cun s’ idea de agatare nessi 
            sa pedduzza, mancar’ iscorriada. 
          7 
          Chircadu puru apo a unu a unu 
            sos fangos, ca mezzanos sunu cussos, 
            non de anzones ma fiados russos 
            in mes’ insoro peridos bi sunu; 
            si podiat dare s’ istante importunu, 
            essende sola s’ ama pasculande, 
            de s’ avvicinar’ issa ischertiande 
            dae sas erbas friscas attirada. 
          8 
          In totas sette dies de sa chida 
            chirchesi cun premura in dogni banda, 
            a sos pastores faghinde domanda 
            pro carch’ indissiu, si l’ aeren bida: 
            A comore, de un’ anzone revertida 
            in s’ama tua sapìdu ti sias?” 
            Ma ognunu rispondiat: “In sas mias 
            de anzone anzena non che nd’ ada”. 
          9 
          Pensao in sos ch’ istintu an brutale, 
            chi non timen anzones a bocchire 
            e sos fiados pius de sentire 
            faghen pro una entre andare male; 
            chi dubitera gai est naturale 
            ca bi nd’ at medas omines pettaris, 
            chi senz’ ispender perunos dinaris 
            viven a forza de petta furada. 
          10 
          In baddes, rios e littos oscuros 
            chirchesi attentamente, ma invanu, 
            chircad’ apo cun s’ oju e cun sa manu 
            in mattas, tuvos, carrarzos e muros, 
            né perunos indissios seguros 
            dadu mi nd’ ada persone terrena: 
            gasi in me isvaniat cun pius pena 
            s’ isperanzia de l’ aer agattada. 
          11 
          Annuzzadu sas dies passaia 
            e in tristas disisperasiones, 
            né piusu sas solitas cantones 
            sos seros fatt’ ‘e s’ ama cantaia; 
            cun disisperu e cun malinconia 
            pibiosu faghia su lamentu: 
            “Ahi, e ite sorte nd’ apo tentu 
            de cudd’ anzone mia noditada!” 
          12 
          Non prus su risu iscancat sas laras, 
            in me sas allegrias fin infrantas; 
            anzones bonas bi nd’ aiat tantas 
            però che issa non mi fini caras. 
            Ma pro alliviu ‘e sas penas amaras 
            un’ eventu suzzessu est improvvisu, 
            chi a sas laras torradu mi at su risu 
            e-i sa giocundidade in primma usada. 
          13 
          Unu sero essende in su pinnettu 
            belidos lamentosos intendia: 
            bessei a fora e s’ anzone mia 
            bidesi chi mi fit a pagu trettu; 
            subit’ est curta e in sign’ ‘e affettu 
            postu mi nd’ at sas zampas in pettorras, 
            tando li nesi, finalmente torras 
            in manos de chie t’ at allevitada. 
          14 
          Torrada ses e gioia novella 
            in cust’ istante mi rendes a mie, 
            inue fisti e in manos de chie? 
            Non naras? Ma s’ aeres sa favella 
            narrer dias, anzone mia bella, 
            chi est chi de te mi nd’ at privadu; 
            forsis cuddu ch’ aia pius fidadu 
            tentu t’ at cussu tempus inserrada. 
          15 
          Su chi mi fit fidele atteras bias 
            m’ at resu custa orta suspettosu, 
            ca nde fit in segretu imbidiosu 
            chi a tie tenzera in manos mias; 
            pro cussu timo ch’ istada che sias 
            dae issu collida cun manizu, 
            cantu de ponner a mie in fastizu 
            fin’ a-i como t’ at tentu cuada. 
          16 
          Cuada t’ at tentu in bona cuadina 
            chi non t’ aere ida né intesa, 
            poi t’ at tusu cun delicadesa 
            pro si godire sa lana anzonina; 
            pustis chi fattu at cussa faina 
            cun trassa de malignu e cun manera 
            t’at lassadu de nou fainera 
            pro chi nd’ esseres a mie torrada. 
          17 
          Non b’ at peus piae dolorosa 
            pro su coro ‘e unu poberu pastore 
            cando a un’ anzone li at amore 
            a l’ ider malandada est brutta cosa; 
            s’annu chi enit, chi ses sementosa, 
            timo non ti che furen dae nou, 
            ma si ti fidan tando a passu tou 
            torrare mi nde podes anzonada. 
          18 
          Drommire non mi devo a sonn’ isortu 
            da’ com’ in susu né notte né die, 
            pro che furare dae nou a tie 
            si pezzi in primma sò feridu o mortu; 
            regorta invece, deo isto regortu, 
            ti ap’ a tenner sempre in su costazu 
            e ap’ a bider chie tenet su corazu 
            de ti toccare sende asi tentada. 
          19 
          Chi a toccare ti torren non creo 
            sende anzone o sementosedda, 
            a su tuggiu ti etto una funedda 
            pro ti giugher trainde a u’ and’ eo; 
            tota sa volontade bi l’ impreo 
            in manera chi, si permittit Deu, 
            restare potas in podere meu 
            finas a zurra isdentigonada. 
          S’anzone chi tres meses m’ 
            est mancada!  |