Pro su chentenariu de Melchioro Murenu
di Costantino Longu

1

Fra sos gigantes de su pensamentu
fis, Melchioro, unu de sos mannos,
sende gasie, poi de chent’ annos
ti celebramos pro perenne ammentu.
Dotadu fisti de raru talentu
ma pober’ ‘e siendas e de pannos:
sa natura benigna pro cumpensu
ti at donadu su prus bene immensu.

2

Fis dae sos tres annos a s’ iscuru
privu de su lugore pius giaru
e cun dunu acchiddu pro imbaru
fis custrintu de andar’ a man’ in muru;
ma cantende cun versu esattu e puru
ses diventadu luminosu faru,
chi dae custa prediletta sea
as dadu lughe a sa Sardigna intrea.

3

De poesia fisti astru lughente
in custu firmamentu ‘e Macumere,
chi cantaias cun summu podere
virtudes e difettos de sa zente;
s’ omine vile, ingannosamente,
de te inerme si nd’ est fattu mere
e cumprinde sa vinditta meschina
ti ch’ at bettadu da’ una raina.

4

Si tando unu barbaru assassinu
t’ at distruttu, Omero ‘e sa Sardigna,
oe sa patria tua, mama digna,
t’ abbrazzat e t’ istringhet a su sinu
e onorandedi cantore divinu
a sos posteros lassat sa cunsigna
gridende, insinzendelis sa meta:
“Onorade s’ altissimu poeta!”