Ammentos de cando fia pastoreddu
di Costantino Longu

1

Che pastoreddu passesi sa vida
da’ sos sett’ annos senza tenner pasu,
pro miseras ses liberas de casu
servire bi devia tota chida;
cando torrao a domo, intenerida,
mamma mi lu daiat unu asu:
nde teniat de me cumpassione
ma fit cussa sa situazione.

2

De sa troppu miseria fit sa neghe
si tando che finimis fattu ‘e s’ ama;
appenas istittados dae mama
pronta bi fit sa titta ‘e sa erbeghe.
Non pensedis fandonias chi alleghe:
de andare a iscola aia brama,
ma su tempus de fagher s’ iscolanu
fia laghinzaresu fittianu.

3

Comente mi faghia prus mannittu,
sempre male trattadu e isconfusu,
calchi libbera nde rezzia in prusu
de casu male fattu a latte frittu.
Obbediente filaia drittu
senza nde fagher de perunu abusu:
pro chi tenzere pagu torracontu
in su dovere fia sempre prontu.

4

Sos patimentos de sa pizzinnia
cun coro tristu ammentare los poto;
da’ su manzanu a su sero a sas otto
fattu de sa laghinza b’ andaia.
In sos crastos anzones dipinghia
chi mi paria unu segundu Giotto:
cando fin sos anzones in sussegu
su dipingher mi fit un’ ispelegu.

5

Essende sutta su cumandu anzenu
non mi drommio a bon’ ispravorzu;
imbuccaimis a murigadorzu
in nottes de iddia e de serenu,
ca fit troppu lezeri su cuvrenu
a mi lu leaia su friorzu:
bi semus remuidos cantas bias
cun sa persona tot’ a tidilias.

6

Pro bi pensare in cantu passesi
meraculu chi a bezzu so campadu;
cantos zerros de frittu apo passadu,
cantos niados mannos affrontesi,
cun dunu cappotteddu de furesi
tessidu a lascu e senza forradu,
cun dunu pazu de iscarpas bezzas
senza giugher né carzas e né pezzas.

7

Cando faghiat dies de trichinzu,
ca fit su corriscale pro lominu,
de archimissa e de ardu anzoninu
tando nos buscaimis s’ allominzu;
troppu bi cazaiat su fuminzu
in cussu pinnettolu miserinu:
nos cazzaimis in parte su frittu
cun dunu foghigheddu ‘e tramalittu.

8

Ca tando fit sa zente poberitta
pane non nde tenian un’ uccone,
in su tuppone de su maninzone
mi la ponian de soru una fitta;
cantas bortas, essende die fritta,
a terra che ruiat su tuppone
e da’ cussu soru beniat attattu
calchi catteddu chi giughia fattu.

9

Tenimis in s’ istagione frittorosa
calchi cogarzu de purile pretta;
pro poder manigare nois petta,
o fit morta de male o addinosa;
a pius chi fit troppu bisonzosa
tando sa zente fit macca eretta:
no assazaimis anzone niente
pro los mandare a su Continente.

10

Cando bi fin sas festas paesanas
chi fit sa gioventude in allegria,
deo, chi solu in sa cussorza fia,
dae sas turres ch’ idia lontanas,
sonare a festa totu sas campanas
pro sacras funziones intendia:
ma deo non godia in su cuile
né festa religiosa né zivile.

11

In beranu su monte fit consolu,
cue si passaiat menzus vida;
da’ unu cantu de canna cumprida
mi lu faghia unu pippiolu;
sonao bene, chi a su rusignolu
in cussos buscos li faghia isfida:
cussu canoru cantore minudu
iscultandemi s’ istaiat mudu.

12

Mi nd’ ammento de cando in sos istios
in su cantaru ‘e s’ abba cristallina
chi fit a pèse de una raina
cumponzesi sos primmos versos mios;
sos cantigos iscultao, sos pibios
de sa melodiosa puzonina:
dae tando sa vera poesia
in s’ animu innozzente l’ intendia!

Bolotana , 11 de maggiu 1975 (2° premiu cuncursu de poesia ”Marghine”)