Vae barchitta
de Salvatore Ladu

Ite bellu manzanu! So setzidu
Supra ‘e una rocca a cavaddeddu
A largu a moristuda est un’isteddu
Ch’annuntzia bessinde in s’infinidu
Raios in tundu, su sole istichidu
Palas a su costone ‘e grisparjeddu.

Sos chizos mios s’incantan biende
In d’unu ramu ‘e mare appena appena
Una barchita a vela lena – lena
Paret lentolu sa chi l’est trazende
A segus suo, s’ispruma iscriende.
Sos bellos cantos de una sirena.

A marineris chi, de s’unda a groppa
Su primu sole lis basat sa cara
Cun tottu su sapore ‘e mare in lara
A risu in coro, cun su entu in poppa
E siguresa s’in caminu attopa
Nues iscuras, tramontana crara.

Su libru aperin de sa vida mia
Ue caros amentos ana abitu
In pazineddas caras, cantu iscritu
In sos tropellos de sa pizinnia
Artu volande cun sa vantasia
Oje in custu, cras in cuddu situ.

Cun su vistire asulu. In su collete
Duas rigas biancas ricamadas
Pro amentare chi bi sun’istadas
Sas duas gherras mannas. Su gropete
Un’isteddu lughende in su bonete
Duas rigas in coddu indeoradas.

Vae barchita, vae, pro chi contes
A turtureddas, ch’in su logu issoro
M’an’allutu sas venas de su coro.
Naralis chi, tra sos frores de monte
Cattigo nies chi allatan fontes,
undas d’ispigas in colore oro.

Vae barchita, sighi a banzigare
Cun bentos friscos, e undas de paghe
Naralis chi m’as bidu in su nuraghe
Sulcadu in cara, ocros a su mare.