Unu seculu intreu
de Giovanni Pira

Unu seculu intrèu ch'est passadu
da chi su chercu mannu in terr'est rutu
chi sa sardigna intrè'at post'in lutu,
trista, ca "Pipieddu" est ispiradu.

Su vintinoe fit de San'Andria,
chi sas campanas de sa cattedrale,
imbiadu an funestu su signale,
da Gennargentu a sa Barunia.

Novella trista, chi totu sos bentos
che l'an isparta in sarda terra,
chin su lamentu dai serra, in serra
de feras, de puzones e armentos.

Sos poetas de tando: Montanaru,
chin sos aèdos de su Logudoro,
a su Vate defuntu de Nuòro
incoronadu l'an a friscu laru.

Ca fit poeta mannu, Bustianu,
e galu in su fiore de sos annos,
connotu e rispetadu da sos mannos
in campu sardu e italianu.

Tzertos l'an criticadu e nadu male,
ca pagu impitaìat sa "nadìa"...
ma su limbazu de sa poesia,
est unicu, eternu, universale!

Cantu l'at istimada, e la cantada,
sa terra sua! Amore profundu!
Chi pro nissuna cosa de su mundu
chin ateras l'aìat cambiada.

Li fin caros padentes e granitos,
su mudòre assolàdu de sas tancas,
sos nuraghes, cuiles e calancas,
de pastores bandidos, sos abitos.

At cantadu sa paghe chin s'amore,
disamistades, odios, vinditas
e su piantu de mamas aflitas
distrutas e afrantas de dolore.

Est bella de amentu custa die,
ispero de la fagher a s'ispissu.
Amenta-di, ca onorende a issu,
o Nuòro, ses onorende a tie!

Segnalazione al premio dedicato al poeta Sebastiano Satta “Canti Barbaricini” Nuoro 2015