Unu fizzu mai naschidu
de Rosina Cossu

Passizende in s’oru ‘e su mare
su sol’ istraccu si che fit drommende,
in s’aera sos colores fin mudende
cuss’ ammaju m’hat fattu ammentare.

Tottu fit pasende in sa natura,
ma intro a mie abba e bentu,
presoner’ e un’antigu tumentu,
e s’anima pintada d’amargura…

Unu son’intendia in coro meu,
chi faghiat creschere sa tristura,
una oghe trizil’ e criadura,
de vida negadu l’haia recreu.

Sos ojos asci’a chel’a preguntare
si mai die potat perdonare,
da segus de s’orizont’est essidu
su fizu chi no est mai naschidu.

“Tue no ses dign’ e s’istima mia,
inoghe a viver m’has cundennadu,
mai hap’a bider chel’indeoradu,
ne de isteddos lughe o melodia (s).

A segus de s’orizonte b’hat piseddos
lughentes e cun alas pro bolare,
chi mai nisciunu m’hat a donare,
comente sos carignos e faeddos.

So in d’unu giardinu chena fiore(s),
inue no b’hat risu nè piantu,
privadu m’hasa de cussu incantu,
regnu de gosu, paghe e amore”

Fizu, si issegus podia torrare,
in su sinu ponnere ti che dia
pro ti cantare durche s’anninnia,
sa chi mai has potid’iscultare.

Mamas a benner bos lasso cossizu
chi mai fattedas cussu isbagliu,
est pius dolorosu ’e su travagliu,
no poder istringher’a cor’unu fizu..