Una rosa segada
de Maurizio Faedda

a Luisa Melone

Cando su primu risu iscantzat laras
assaborende sos primmos carignos
sas bideas chi sestan sos dissignos,
già in burdones su trigu in sa tula
a tie t’intrat su ràntzigu in bula
e giughes dolu a sas pessones caras.

Crua l’has intoppada cussa sorte
umpare a malu fadu e oju feu,
sos ch’in s’ànima tua han postu neu
appen’intrende a pàschere in sa tanca
e trobeidu anzonedda bianca
e ses andada isposa cun sa morte.

Proite fiza cara e istimada
no has leadu sas penas a chìrriu
a bentulare altu unu ticchìrriu
pro narrer su ch’ in coro haisti a pesu
e nois surdos non t’hamus cumpresu
e t’allibizas che rosa segada.

In caltzoneddos e zàinu a palas,
pitzinna ‘e “scout” in sa compagnia,
cun su coro pienu ‘e allegria,
in padros birdes cun su sole in chizos,
bramas ninnende e sònnios che fizos
in bolu ‘e columba aberta in alas.

Intro sos coros bonos custoida
ti giughimus pro sempre che tesoro,
che pignu raru in calàscios de oro
a bratzos altos in chirca ‘e brios
làgrimas bundas chi falan a rios
ca troppu lestra lassadu has sa vida.

Ma subra a nois isteddu lughente
s’atzendet nou in mesu a s’Udrone
su visu bellu ‘e Luisa Melone
ch’allumat sos manzanos de su crasa
cun sos colores de sa cariasa
chi pro s’eternu aùndana sa mente.

Su ‘irde ‘e sas isperas in fiore
e a fogu tentu su ruju ‘e s’amore.

2° premio al Concorso di Poesia Sarda CREI – ACLI Sardegna 2010