Tue ses Fizu meu!

de Benito Saba

A su Giordanu Gesus est andadu,
giustu e santu, a si fagher battijare.
Ma a printzipiu Giuanne non cheriat,
e antzis su contrariu L'hat propostu,
dagh'isse dignu mancu si sentiat
a Gesus, che Messia assebertadu,
de sándalos isolver sas corrias.

E nadu a sos discípulos aiat:
" Eo cun abba solu bos battijo,
ma pius forte 'e a mie unu est benzende:
Isse a totu bos at a battijare
in Ispíritu Santu e fogu mannu:
s'arzola cun su 'entu at a mundare,
sa cuscuza pro sempre at a brujare,
su trigu in su granariu remunende ".

Tando detzisu Gesus l'at respostu:
" Lassa! Obedïentes nois devimus
sa voluntade 'e Deus fagher tota ".
Apena in s'abba Gesus est intradu,
luego nd'est bessidu chen'imbaru:
de culpas nettu fit in Sua puresa,
Isse, s'Anzone 'e Deus chi su peccadu
de su mundu mandadu est a nde 'ogare!
E preghende fit Gesus cun fervore
e su chelu profundu s’est abbertu:
subr' a Isse falende, che columba
s'Ispíritu 'e Deus s'est presentadu.
Una 'oghe in su mentras s'est intesa,
alta, manna e potente e soberana:
" Tue ses Fizu meu istimadu,
cumpïághidu in Tene mi so Eo! ".

De sa cunversïone e penitentzia
fit sinnu su battíjimu 'e Giuanne,
pro implorare a Deus su perdonu.
Su battíjimu nostru est santitade
chi Cristos cun sa morte nos at dadu,
in sa Cheja fattende nos in paghe
fizos santos de Deus, de Isse frades.

Garrigadu Ti ses de sos peccados
nostros e Ti ses fattu battijare:
gràtzïas, Gesus, nostru Redentore!


*
(Cfr. Evangéliu ‘e Matteu (3; 13-17), de Marcu (1; 9-11), de Luca (3; 21-22), de Juanne (1; 29-34).