Trint’annos bandidande
di Tonino Fancello

Appo lassau sos montes de idda mia
fuinde da-e sa terra‘e su turmentu
appo lassau in groppas de su entu
tunchios arestes de terra gattia.

Appo lassau bestiamene‘e cussorza
chin lacrimas de sambene‘e amargura
po picare cust’andala ch’est dura
chene la cherre ma picà chin forza.

Appo lassau murallas e nurache
in sa idda‘e sas faidas de sa morte
appo lassau in brazzos de sa sorte
sos juncos betzos de su malu’ache.

Appo lassau prantos chin lamentu
de s’amada familia e zente mia
appo lassau a sa luna cumpria
sa fide...chin s’antigu testamentu.

Appo chertu picare cust’istrada
po sarvare sa fronte ‘e s’innozzente
sos imboddios tropellos de sa zente
ponen’in rughe sa manna cuntrada.

E nottes de traschia appo connottu
appo istu intemperias e malannos
ispada tratta punta a sos ingannos
currezinde sa vida e s’abbolottu.

Sa luna m’est cumpanza chin su entu
s’alimentu est (preda) ‘e sa natura
m’addurcat custa vida troppu dura
arrumbo carch’istante su cuntentu.

A sa zustissia intantu non mi rendo
chin balentia sigo a bandidare
ca de coratzu nd’appo po nde dare
su ilu‘e custa vida in coro intendo.

Irvetto tarda notte a m’ispostare
cumpanzu m’est s’ostinu in custa sorte
est bene istrintu intas’a sa morte
isterriu...in sos suerzos seculare.