Torra, Beranu
de Salvatore Murgia

Torra a benner, beranu
a che frangher sa nue
frita ch'in domo mia at fatu nìdu,
Aferrami a sa manu
e giunghemi a inue
su logu de fiores est bestidu:
e in dogni fiore
b'est s'imprenta'e su gosu e de s'amore

Torrami sos umores
de maju e de abrile
de cussa gioventude impresse olada:
a da chi sos fiores
batia da cuile
pro los dare a sa bella inamorada,
e restai in àpìtu
chi dieret nessi unu asitu

Torraminde s'arbeschida
chi mind'atiat Fadas
chintas de sole in sos chentales rujos.
E sa luna imbeléschida
in notes isteddadas
si nde setziat subras sos benujos,
a consolare a mie
finas a cando non faghiat die.

Torraminde s'ammentu
de cando c'apo giutu
s'isposa bella defronte a s'Altare,
faghinde giuramentu
chi manc'unu minutu
mi devia de issa istesiare,
ma, de mente est fuida
sa promissa est che bisu isvanessida.

Torra, beranu, imbara
in domo appena appena
e cantu est trista e frita bene abbàida.
S'isposa mia cara
a l'ider faghet pena
ca pius de vint'annos est malàida!
E deo, ateretantu
so che issa, in sa gianna'e campusantu.

2° classificato - Prèmiu de poesia “Armando Pira” - Nùgoro, 19/08/2016