Su pogherittu

de Pietrino Monni

In tempus de carestia
Pedit pispissas de caridade
Chin s’issettu de sa piedade
In sa janna de sagrestia

In cara dipinta sa tristura
Istat a conca bascia s’indigente
Credenne in su coro de sa zente
Isperat in sa vida futura

Son sos pogheros de sempere
Chi si vien a muntone
Settidos in donzi contone
In manos nudda de ispennere

Ozas de un attonzu
Abituadas a rughere e siccare
Chene si poder arriccare
De donzi cosa an bisonzu

Assueffados a su prantu
Si unu isfidat su destinu
L’istat supra che aguzzinu
E gai colat sa vida affrantu

Sognanne in terra su cossolu
O nesci unu pacu de vorthuna
Ma de occasiones non at una
Ca est naschidu po patire solu