Su pinu abandonadu
de Giovanni Pira


Che sordadu chi perdidu at sa gherra.
Miticu, maestosu monumentu,
Isetas cudda sulida de bentu
Chi ti che ponet pro semper in terra?

Est custu, su chi t’apo dimandadu,
O pinu seculare. Inteneridu,
Bidended’isfrathàdu e isfozidu,
Da totus e in totu abandonadu.

Epùru ses de Nùgoro s’istoria:
Carrulantes, cadderis e pedones,
De sett’o otto generatziones,
T’an amiradu e tenen ‘in memoria.

In cussu zassu bellu, beneittu,
T’at semper bisitadu sa Deledda.
In cue, at sa divina Grassiedda,
Memorabiles paginas iscrittu.

In cue, l’as che premurosa mama,
Chin s’umbra tua magica protetta,
De Nùgoro sa fiza prediletta
Chin totu su mundu at tentu fama.

E cantas bortas, nar’antigu pinu,
L’as bida pianghende, isconsolada
Cando Cosima fid’inammorada,
Non corrisposta, dai Antoninu?

Ah, si esseres che ateras bias
Forte, birde, da chim’a raighinas,
De bandidos, “Zigantes” e “Reinas”
E bardanas cantadu nos aìas!

De prendas de coraddu, prata e oro,
Zipones de brocadu, isciallos, brusas.
Sattas, Siottos, Chironis e Ciusas,
Sos c’an fattu s’istori ‘e Nuòro.

Ma oe! Eo m’invoco, Pinu sardu
A sos chi faghen operas de bene,
chi cantu prima s’amenten de tene
isperende non siat tropu tardu.

Menzione speciale della giuria - Sicunda editzione Prèmiu de poesia “Armando Pira” Nùgoro, 04/09/2014