Su giogu 'e sos sentidos
de Renzo Rosa
Mai a niunu si augurat sa morte
narai, pensande a su contràriu
cando t’ idia in cussu calvariu
a manu tenta cun sa mala sorte

e posca intro ‘e notte prenda mia
cando fu’ deo solu a ti tentare
pregai: “morte ‘eni a che la leare,
faghe passare custa tribulia”.

Tra die e notte in conca, sos sentidos
cambiain comente de incantu:
intro ‘e die mi faghian santu
e a notte su peus de sosmaridos

cando mi pregasti a t’ azuare
ca tropu fuit forte su dolore
nandemi in lagrimas : « Si b’at amore
azuami a manu tua a mi ch’ andare”.

Non paret beru ma, b’apo pensadu,
de ch’ istudare cuss’ internu fogu
ma sos sentidos, issos puru in giogu,
ch’ an cussu pensamentu allontanadu

paris in cussu logu ‘e marturìa
amos patidu uguale totos duos;
deo intendia sos dolores tuos
e cumprendia sa pregadoria.

Apo cumpresu, puite sos umanos
ti prenain sas venas de morfina,
ma, mancu deo sa legge divina
no la podia cambiare cun sas manos.

Po cussu ogni notte apo pregadu
o morte, non sighes a istentare
beni e no lu fettes prus penare
su corigheddu chi m’est adduradu

e si sentidos as, o morte fea,
chi t’ ammoddigan cussu coro duru,
paris cun issa leache a mie puru
ca nois semus una cosa intrea.

Bennida est, però m’ at imbrogliadu.
In s’ora trista de s’ appuntamentu,
a issa l’at passadu ogni turmentu
ma a mie po piangher m’ at lassadu!

Segnalazione sezione tema imposto al "Premio Logudoro" di Ozieri - 2008