Su dubbiu ‘e s’anima
de Giovanni Piga

In sos seros serenos
de nottes selenadas
ocros d'ispantu si miran su carru
in su chelu isteddau.
E sa mente s'isparghet
in sa cussorja manna 'e s'Infiniu
...Ma no' hat assussegu
e pessande si perdet
in su sartu Celeste illacanau,
chertorand'in su Mundu
radichinas fungudas de misteriu.

...Oh! Dubbiu predosu!

Sùrbile malinna chi mi sughes
su suzzu 'e s'aorta...
accrarit, ite cheres?
Ca deo, un'inbrattu
'e prugher e chisina,
in runda chin su tempus
in sas tancas siccadas de sa bida,
non bi resesso deo a ti cumprender.

E cantan sos puzones:
sas turturas chi rucran sas costeras
chircande sos caentes de Beranu.
E cantan sas funtanas
ghettande, joculanas,
a su canu laccheddu 'e sos traghinos
in su mudore grogo 'e sos Atonzos.

...Ma deo, un'imbrattu
'e prugher e chisina...

N'on bi resesso deo a los cumprender
si sun cantos d'amore o sun lamentos.

Ma tue... Deus meu!
Tue chi lu cumprendes cust’apprettu,
Imbiamila una junta 'e pache,
de piedosos carinnos caentes
pro caentare sos frittos corbarjos
de cust'anim'umbrosa 'e ghiddighia.
E torren a fozire,
chin frogheddas d'isperas, de fide,
sos brattos sumurtios de su coro.