Sighi a marrai
di Vincenzo Quartu

Marra, marra a totu dì
cun su soli o siat proendi
e non pensis prus a chi
de sa marra s’e’ iscaresciu.
Dd’hat lassada in sa barracca
nendideddi: « A si biri.
Cras a chitzi hap a torrai
po sighiri a marrai. »
De sa dì non s’e’ pru’ biu,
no est torrau a sa barracca :
a su chitzi s’e’ fuiu
totu alligru e speranzosu.
S’est ’estiu totu a festa:
sa ’estimenta e sa cravatta;
su dinai nd’hat pigau
chi teniat allogau.
Arribau in sa cittadi
un sennori si creìat
e su mundu interu in manu
giai del tenni’ ddi parìat.
« Cussta e’ vida! » issu naràda
e ’ogna cosa castiàda
cun is ogus sprappeddaus,
bucca aberta de su spantu:
i’ giardinus, i’ vialis,
de i buttegas is vetrinas,
is istaris cun is cresias
e i’ bellas cittadinas.
Ddi parìat d’essi’ sonnendi
e in sa notti andàt pensendi:
« Finalmente potzu nai
ca cumenzu ’eu puru a bivi’! »
Ma invecis de sa marra
una crai dd’hant postu in manu
e a chitzi ’ogna mangianu
sindi depit atziai.
« Stringi, stringi a totu dì
i’ bullonis » dd’hanti nau.
« Custu e’ su traballu tuu. »
Issu stringi, ma po chi?
Po su meri chi s’ingrassat,
chi si fait villas a mari,
chi e’ bivendi ind’unu stari
dignu de unu pascià.
Ma issu, ch’e’ su serbidori,
e’ custrettu a si bocciri,
a si guadangiai su pani
cun su sangui e su sudori.
Marra, marra a totu dì
cun su soli o siat proendi
e non pensis prus a chi
hoi sa marra e’ disillendi.