Sambene tentu
de Orlando Biddau

Si restat a s’atunzu unu rajolu
no sunt sas rosas dae tempus isfattas
in sas chisuras chi jughen a mare,
ue finin tottu sas làmbrigas…
Si una tristura mi sighit s’anima
no est sa chigula fizza ‘e su sole,
chi morit ràida ‘e cantu ingranidu,
ne s’agonìa ‘e s’astore…

M’ischidat a unu sìddidu intro ‘ e notte
su turmentu chi ti limat sas laras,
sos ojos de abba ‘e riu in mesu ‘e ru,
ue s’inganzat su ‘olu ‘e sas dies tuas.
Mi leat s’àstiu a traittorinu
chi ti ligat in sorte a sa priorissa,
et rinnegat sos ranos de s’amore
ca no hat connotu fiore in su eranu.

Si s’affannu mi persighit in su sonnu,
est sa sorte dada a sa priorissa
ch’in sa mirada tua ‘ettaiat raighinas.
Bi pianghet presoneri iscuru samben
chi chilcat s’àidu in nodos de dolore
antigu et vigorosu chei sa terra.
Appozzu a ragabeddes et corrogas
m’est su coro, in sa notte sentinella.

Su masciu irde sambinat dae fiancos,
non crabiolat pius su ‘entu cun trigos
et avenas, ma fatt’est unu lamentu.
Ch’in d’unu manzanile friscu ‘e martu
a s’istimadu ‘e a tie giutat s’ammentu
de menta àspida ‘e primmu lentore,
pro ch’issu in d’una notte de passione
‘nd’assibet su sabore ‘e sale sardu.

Si mi durat ancora unu piantu
est po’ sa rosa mai ‘énnida a lughe,
chei sa pena tua chi mi remuzzat.
Et ‘nde cumpret su sémene su ‘entu,
pro chi amore t’azzendat in sa ‘enas
su samben cun s’abrile ‘e sas chisuras,
chi s’anima mia jughen in cadenas
et sena cantos a unu mare’e pedras.