Sa Luna est testimonza
de Salvatore Ladu

Sa luna arta in su chelu est testimonza
Cun ojos de piantu estida a lutu,
Cando sa messadora at farche iscutu
Cun su risu malinnu impiedosu
Supra fizos ch'an gana e proat gosu,
Ses fatta ruja in cara 'e sa virgonza.

Colorande de sambene innossente
S'asulu mare de lacrimas fertu
De undas mudas che velu at cupertu
Sas pedidas d'azudu a totu oghe,
Cando pariant de ch'essere inoghe
In su nostru istimadu continente.

Nò marengos de oro s'ant bisau
Ma pane suoradu e dinnidade
Una manu d'astringher, unu frade
Un'acunnortu, un'agasazu ebia,
A filos d'oro un'andala cusia
Una menda, unu campu semenau.

Ite sorte crudele, ite destinu
Cantas pazinas a nieddu pintas.
Ite fine ana a fagher sas promintas
De oje pro su cras, pro su venente?
De zustissia vera, amada zente
Non de lughede ispera in su caminu.

Su fundu corallinu est a lamentu
Dei su mare nostru jutu a bantu,
Est ora chi lu pesese unu cantu
Poeta, tue ch'as modde su coro
Paghe ch'intendant su dolore issoro
In sos ungrones de su parlamentu.

E cussa oghe chi truncat s'aera
Cun amore divinu chel'imbia
In versos sardos de pregadoria
Chi assutet sas lacrimas, su prantu
E pius custu mare campusantu
Siat pro cussa zente furistera.

Ma unu ponte senz'undas e bentu
A famidos chi tumbant janna anzena
Cun d'una pasca noa prus serena
A pupadas de alidu 'e caentu.

Menzioni d'onore Premio di Poesia “Saboris e coloris de Iscroca” - Escolca 2016