Sa campana ‘e sa tonca
di Giuseppe Concas

Amiga, amiga tonca ses reina
de baddes e costeras s’armonia
e cun sa ‘oghe tua sola e-bia
illuminas che faru ‘e lampadina.

Boghe dantzada e-i sa melodia
t’intendes che dae turre una sirena
sentza disturbare a pustis chena
ninnas pro sonniare in’allegria.

Faghes a chi’e’solu cumpanzia
das zenerosa e apo cumpresu
sentz’interessu in modu cortesu
che deo in versu carchi poesia.

No est chi cantas solu in beranu
ma in zerru in’atunzu e-i s’istiu
e resistente in terra essere iu
e ordinadu ispiritu sanu.

E fin’a s’arborinu e su manzanu
godis de sas bestias s’aviu
paschinde pro si nutrire corza e chiu
cand’a riposu ‘e su cristianu.

Ses finas fortunada cree a mie
ammirada su note chie t’intendene
però no sun totu chi cumprendene
su donu naturale dadu a tie.

Che sempre non ti acerese a de-die
tantu cumprimentu non ti rendene
antzis si b’a lucuru ti offendene
ca ses bianca candida che nie.

Ca che tue sensibile puzone
de ratza selvatica protetos
sun’a ruere in trapula suzetos
medas a fine de istintzione.

I notes de iscuru o de luna
amiga che prima canta como
in su solitu opinu ‘e fronte a domo
che a tie non b’a vera per’una.

Ti saludo e bona fortuna
su chi tenes de bono nde fontomo.

Bolotana, 17-10-2010